(1921-1989)

Менің әкем Ақботин Мырзабай 1921 жылы Шығыс Қазақстан облысы Катонқарағай ауданы Топқайың ауылында дүниеге келген. Әкем соғыс туралы көп айта бермейтін. 20 жасында еңбек армиясына алынып, Қарағандыда шахтада жұмыс істейді. Еңбек армиясындағы жұмысшылардың халі өте мүшкіл болғандықтан, әкем еңбек армиясынан гөрі қан майданда шайқасқанды дұрыс көрсе керек. Еңбек армиясында жүргенде бірнеше рет өз еркімен соғысқа сұранса да жібермеген екен. Содан бір күні барса военком ауысып кетіпті, жаңа военком өтінішін қабылдап, соғысқа жіберуге шешім қабылдайды. Қуанышы қойнына сыймаған жас жігіт казармаға келіп матрас, көрпе-жастығын жерлестеріне қалдырып майданға аттанады. 1942 жылы бірден барлаушылар ротасына түсіп, Москва қорғанысынан бірақ шығады. «Харьков қаласы үш рет қолдан қолға өтті, Великие Луки маңында біздің полк қорғаныста тұрған болатын, 8 наурыз күні түстен кейін біздің взводты батальон командирі шақырып алып, қайткен күнде «тіл» әкелуге жұмсады. Бұйрықтың аты бұйрық, орындау керек. Қараңғылық әбден түсіп, ел орынға отырған кезде 35 жауынгер жау жақты бетке алды, бірақ сапарымыз оңды болмады, орта жолдан мина құрылған алаңға тап болып отыз екіміз мерт болдық та үшеуіміз жарақаттанып госпитальға түстік. Бір кезде есімді жисам «Осы арада болу керек. Осы жерде жарылды, тірі болу керек» деген дауыс естідім. Ротада Тәшмұхамбетов деген Оңтүстік Қазақстанның өзбек азаматы болған. Сол мені тауып алып госпитальға жеткізді. №1433 госпитальда 1943 жылдың қазан айының 10-на дейін емделдім де, батальонға келдім. Осы жерде батальон алдында комбат Бауыржан Момышұлы келіп маған алғыс жариялады. Ал енді бірде барлауға үш жігіт барып, жаудың штабына кіріп масайып отырған немістің 17 кіші офицерлері мен солдаттарын қойша айдап әкелдік.

1943 жылдың аяғынан 1944 жылдың басына дейін Орел, Курск бағытындағы кескілескен ұрыстарға қатыстым. 1944 жылы батальонға Жуков келіп мені «За освобеждение Украины» медалімен марапаттады. Сол жылы қайта жараланып госпитальға түстім. Жеңісті госпитальда қарсы алдым. Содан соғысқа жарамай 1946 жылға дейін Украинада №1263 В/В-да қызмет атқардым. Осы жерде жерлесім Жуасов Айтқұмашпен кездесіп, елге қайтқанша бірге болдық. Тек 1946 жылдың 26 мамырында елге оралдым» - деп әңгімесін аяқтаушы еді. Сол соғыстағы санына тиген жарықшақтың қалдығын алғызбады. «Менің туған күнім 8 наурыз» деуші еді.

Әкем соғыстан оралған соң 1948 жылы анамыз Зағыпқа үйленіп, 60 жыл бірге өмір сүрді. Екеуі он баланы тәрбиелеп, оқытып, үй қылды. Өздері араға жыл салып бірінен кейін бірі қайтыс болды. Алдымен анам, соңынан 1989 жылы әкем өмірден өтті. Сол бір тіршілік, жұмыс, бала-шаға деп, бір ауылда тұрсақ та әкем үйіне көп бара алмадым. Енді өкінгенмен орнына келер емес.

Ақботина Алмагүл Мырзабайқызы.

                                                   Катонқарағай ауданы, «Топқайың орта мектебі,  тарих пәнінің мұғалімі