(Жерлес жазушы Оралхан Бөкейдің рухына арналады)

Алтайдың тау-құзындай асқаралы

Өр кеудесі, келбеті, қас-қабағы,

Қыранның көздеріндей - қиядағы

Қалт еткенді байқайтын қос жанары.

Алтайдан түлеп ұшқан ұлан еді,

Туған жерге нұр шашқан шырақ еді,

Бақилык болғанында - тау күңіреніп,

Қалып еді артында жылап елі.

Алтайдың төске біткен шынары еді,

Жасынан биіктікке құмар еді,

Аман жүрсе бүгінде, әлемдегі

Әдебиет шыңына шығар еді.

Жымдасқан көркем сөздің шебері еді,

Тереңнен ой толғаған кемел еді,

Шығарма желісіне өзек еткен

Ауылдың адамдарын берекелі.

Жерлестердің мінезін біліп жетік,

Әнгіме, повестердің аркауы етіп.

Табиғат пен адамның үндестігін

Жеткізген санамызға дәл көрсетіп.

Алтайдың сай-саласын арапаған,

Табиғатқа жай көзбен қарамаған,

Үңіліп әр тасына. ағашына -

Адамның тағдырындай саралаған.

Сүйген еді жерінін өзен-көлін

Жарқырап, айшықтаған Алтай төрін.

Орман-тоғай өз туған үйіндей боп,

Кезуші еді аңдардың сокпақ жолын.

Алтайда кербез бұғы, марал қандай,

Сұлулыққа теңеу боп жаралғандай,

Табиғаттың осынау ғажайыбын

Жан жоқ-ау суреттеген Оралхандай

Оймен ұшқыр, санамен - ерен сергек

Ұмтылды биіктерге қанат сермеп,

Түйсініп туған жердің зор тынысын

«Алтайым» деп толғаған қалам тербеп.

Жаратқан беріпті оған қысқа ғұмыр,

Мәңгілік мекен тапты жерден жұмыр.

Тағдырдың шолақтығын мойындамай

Орнатып кетті өзіне берік тұғыр.

Автор: Талғат Қашқынбаев

Өскемен каласы           2013 ж.