(1897–1986)

1941 жылы Краснодар өлкесі Усть-Лабинск ауданы Ново–Николаевка ауданында тұратын Бургарттар отбасын Шығыс Қазақстанға еріксіз қоныс аударды.

Еріксіз қоныс аудару туралы бұйрық ашық аспанда ойнаған найзағайдай әсер етті. Жолға жиналуға бірнеше күн беріп, тек өте қажет заттарды ғана алуға рұқсат етті. Есі шыққан халық жолға ең қажетті тамақ, киім–кешектерін алды. Бәрі бір қорқынышты түстей болғаны рас. Кететін күні асығыс түрде заттарымызды, төрт бірдей жас баланы, кәрі атамды арбаға салып алап, станцияға бет алдық. Артымызда иен қалған үйлер, ауладағы қараусыз қалған мал, егіліп жылаған адамдар... Ит екеш иттер иесіз қалғанын сезініп, ұзақ ұлып арбаның соңынан жүгірді. У–шумен жүріп біраз жол жүрген соң алты жасар Розаның жоқтығын байқадық. Күйеуім ес-ақылы шығып селоға қайта жүгірді. Жүгіріп үйге барса кішкентай қыз аулада ағаш түбінде тәтті ұйықтап жатыр екен. Баланы оята салып, бізді қуып жетті, сөйтіп біздің басымыз бірікті.

Кейінірек әжем, одан кейін анам осы оқиғаны айтып берді, ертерек еске түсіп іздемегенде менің анамның тағдыры не боларын кім білсін? Соғыс пен саяси қуғын сүргін қыспағынан аман есен құтылып, еш қиындыққа мойымай береке бірлікте өмір сүрдік.