Ерте заманда шағын дәулеті бар, ақыл- парасаты мол шал мен кемпір өмір сүріпті. Олардың жар дегенде жалғыз ұлы болыпты. Күйбең тіршілік қамында жүрген кемпір мен шал бір күні ауыр дертке ұшырапты. Ата – анасының қиналғанын көрген жалғыз ұл  олардың дертіне шипа іздеп, емшілерге барыпты.  Құлағы нашар еститін бір қарт емші оларды емдей алмайтынын бірақ, емін білетін адам барын айтып жөн сілтепті: «Шығысқа қарай жүре бер, ұзақ жүрген соң алдыңнан үлкен тау шығады, сол жерден үлкен үңгір кездесер. Сол үңгірде сақалы беліне түскен емші тұрады. Ол менің ұстазым. Мың жылдан бері түрлі сырқат адамдарды емдеп келеді. Бір шипа болса, содан болар» - дейді.  Бірнеше ай жол жүрген бала ақыры үлкен тауға да жетіп, сақалы беліне түскен емшіні де жолықтырыпты. Емші баладан жөн сұрайды. Бала сөзінен кейін емші оның ата-анасы безгек деген аурумен ауырып жатқанын түсінеді. Емге дәру сол маңда өсетін шөптен көп қылып жинап, ауру ата –анасына қайнатып ішкізеді. Шөп ішкен соң қариялардың жағдайы жақсарып, оңала бастайды. Безгек  халық арасында жиілеп, дертті болған адамдар  баладан емді қайдан табуға болатынын сұрапты. Сонда бала Шығысқа қарай алты ай жүріп үлкен тауға жеткенін, сол жерден дертке дауа тапқанын жыр ғып айтып береді. Содан бері алыс Шығыстағы үлкен тау - Алтай таулары деп аталып кеткен екен. Осы аңыз шығыс өңірінде емдік шөптердің көп кездесетінінің тағы бір дәлелі болса керек.